Η αλήθεια είναι ότι αμφισβητείται αν ο Όμηρος ήταν ο μοναδικός συγγραφέας της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ή αν ήταν η διαδοχική παρέμβαση πολλών συγγραφέων που έδωσαν μορφή σε ένα σύνολο ιστοριών, παραδόσεων και μύθων που προέρχονταν από πολύ παλαιότερα. Αυτό είναι το λεγόμενο “ομηρικό ζήτημα”, το οποίο εξακολουθεί να συζητείται. Σε κάθε περίπτωση, τα ποιήματα αυτά χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα π.Χ., και αυτή είναι η αρχή της ελληνικής λογοτεχνίας, αρχικά προφορικής. Η αλήθεια είναι ότι αμφισβητείται αν ο Όμηρος ήταν ο μοναδικός συγγραφέας της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ή αν ήταν η διαδοχική παρέμβαση πολλών συγγραφέων που έδωσαν μορφή σε ένα σύνολο ιστοριών, παραδόσεων και μύθων που προέρχονταν από πολύ παλαιότερα. Αυτό είναι το λεγόμενο “ομηρικό ζήτημα”, το οποίο εξακολουθεί να συζητείται. Σε κάθε περίπτωση, τα ποιήματα αυτά χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα π.Χ., και αυτή είναι η αρχή της ελληνικής λογοτεχνίας, προφορικής αρχικά. Ο Όμηρος ήταν ένας αοιδός. Τα ομηρικά ποιήματα τραγουδιούνταν και συνοδεύονταν από έγχορδο όργανο. Οι αοιδοί μπορούσαν να αναπαράγουν, με την πάροδο των χρόνων, με ελάχιστες παραλλαγές, αυτά τα ποιήματα σε εξάμετρο στίχο και, παρόλο που η μνήμη τους ήταν εξαιρετική, σίγουρα η υιοθέτηση του αλφαβητικού συστήματος γραφής που δανείστηκαν οι Έλληνες από τους Φοίνικες προς το τέλος του 9ου αιώνα π.Χ. (και της οποίας οι χαρακτήρες διατηρούνται μέχρι σήμερα) υπήρξε σημαντικό βοήθημα, όπως και διάφορες μνημονικές τεχνικές.

Μόλις τον 6ο αιώνα π.Χ., επί Πεισίστρατου, συντάχθηκε μια επίσημη έκδοση των ποιημάτων, και είναι αξιοσημείωτο ότι αυτά ήταν τα βιβλία στα οποία οι εύποροι Έλληνες μάθαιναν να διαβάζουν και να γράφουν. Οι Έλληνες δεν είχαν ιερό βιβλίο όπως οι μονοθεϊστικοί λαοί, αλλά σε κάθε περίπτωση, το “ιερό τους βιβλίο” το οποίο μελετούσαν ήταν ένα βιβλίο ποίησης: τα ομηρικά έπη.